یک روز،مرحوم آیت الله میـرزا احمد مجتهدی تهرانی که خدا ایشان را غریق رحمت واسعه ی خویش نماید؛با حالی خاص به بیان یک روایتی پرداختند.ایشان فرمودند:روزی فردی آمد خدمت امام معصوم(امام باقر و یا امام صادق علیهما السلام که تردید از بنده می باشد) و به ایشان عرض کرد :
اگر روزی یکی از دوستان شما گناهی کند،عاقبتش چگونه خواهد بود ؟
امام در پاسخ به وی فرمودند :
خداوند به او یک بیماری عطا می نماید تا سختی های آن بیماری کفاره ی گناهانش شود.
آن مرد دو مرتبه پرسید: اگر مریض نشد چه؟
امام مجدد فرمودند: خداوند به او همسایه ای بد می دهد تا اورا اذیت نماید و این اذیت و آزار همسایه، کفاره ی گناهانش شود .
آن مرد گفت: اگر همسایه ی بد نصیبش نشد چه؟
امام فرمودند:خداوند به او دوست بدی می هد تا وی را اذیت نماید و آزار آن دوست بد ، کفاره ی گناهان دوست ما باشد .
آن مرد گفت: اگر  دوست بد هم نصیبش نشد چه؟!
امام فرمودند: خداوند همسر بدی به او میدهد تا آزار های آن همسر بد،کفاره ی گناهانش شود .
آن مرد گفت:اگر همسر بد هم نصیبش نشد چه؟
امام فرمودند:خداوند قبل از مرگ به او توفیق توبه عنایت می فرماید .
بازهم آن مرد از روی عنادی که داشت گفت:و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه کند چه؟

امام فرمودند :

به کوری چشم تو ! ما او را شفاعت خواهیم کرد .