مراد از ناز پنجاه و یک رکعت،همان هفده رکعت نماز واجب روزانه به اضافه ی نمازهای نافله است که جبران کننده ی نقص و ضعف نمازهای واجب است؛به ویژه اقامه ی نماز شب در سحر که بسیار مفید است.

نماز پنجاه و یک رکعت به شکل مذکور از مختصات شیعیان و ارمغان معراج رسولخدا(ص) است.شاید سرّ ستودن نماز به وصف معراج مؤمن این باشد که دستورش از معراج آمده است و نیز انسان رابه معراج می برد.

موارد دیگری نیز که در روایت یاد شده،همگی از مختصات شیعیان است؛زیرا فقط شیعه است که سجده ی بر خاک دارد و نیز غیرشیعه است که یا بسم الله الرحمن الرحیم را نمی گویند یا آهسته تلفظ می کنند.همچنین شیعه است که انگشتر به دست راست کردن و نیز زیارت اربعین حسینی را مستحب می داند.

مراد از زیارت اربعین،زیارت چهل مؤمن نیست؛زیرا این مسأله اختصاص به شیعه ندارد و نیز «الف و لام» در کلمه ی «الاربعین»،نشان میدهد که مقصود امام عسکری(ع) اربعین معروف و معهود نزد مردم است؛خلاف کلمه ی «اربعین» در بسیاری از روایات که بدون «الف و لام» آمده است؛مانند این روایت امام صادق(ع):

«من حفظ من أحادیثنا أربعین حدیثاً بعثه الله یوم القیامه عالماً فقیهاً.»

ویژگی عدد چهل در باره ی امام حسین (ع)

برای تحقیق این موارد،علم مخصوص لازم است که اصطلاح و متخصصان ویژه ی خود را دارد که اهل ولایت و علمای بزرگ دینی اند.آنان این گونه از احادیث را با جان پذیرفتند و فهمیدند که آسمان و زمین خونْ گریه می کنند.

از امام زمان(ع) نیز نقل شده است که به امام حسین(علیه السلام) عرض می کنند:اگر اشک چشم تمام شود، برایت خون می گریم؛«و لأبکینّ علیک بدل الدموع دماً.»

زیارت مأثور در اربعین

در روایات شیعه برای روز اربعین حسینی دستورهایی وجود دارد؛مانند خواندن زیارت مخصوص آن روز در پیش از ظهر که پس از آن دو رکعت نماز نیز خوانده میشود و دعا در آن وقت مستجاب است.
در زیارت اربعین، هدف قیام امام حسین(ع) همان هدف رسالت نبی اکرم(ص) دانسته شده است.براساس قرآن و نهج البلاغه،هدف رسالت انبیای الهی،دو چیز است:یکی عالم کردن مردم و دیگری عاقل نمودن آن ها با تهذیب نفس٫کسانی که علم ندارند،دستور خدا را نمی دانند و توان تربیت خود یا دیگران را ندارند.برخی نیز عالمند،ولی در اثر نداشتن عقل به دانش خود عمل نمی کنند.

از این رو،انبیا(ع) برای تعلیم و نیز تزکیه ی مردم مبعوث شده اند که به مردم خوبی ها را بشناسانند و راه خوب را به آنان بنمایانند تا مردم خوب بفهمند و به خوبی ها عمل کنند.چنین جامعه ای مهد پرورش اولیای الهی است.

در قرآن کریم از زبان حضرت ابراهیم(ع) نقل شده که به خداوند عرض کرد:

پیامبری مبعوث فرما که مردم را عالِم و مهذّب کند؛﴿ربّنا و ابعث فیهم رسولا ًمنهم یتلوا علیهم ایاتک و یعلّمهم الکتاب و الحکمه و یزکّیهم﴾.

خداوند دعای آن حضرت را اجابت کرد و در سوره ی«جمعه»فرمود:﴿هو الذی بعث فی الأُمّیین رسولا ًمنهم یتلوا علیهم ایاته و یزکّیهم و یعلّمهم الکتاب و الحکمه و إن کانوا من قبل لفی ضلال مبین﴾.