عجــب رسمیـه رســم زمونه

خـــونه مون عیــدا پر مهمونه

میــــرن مهمـونـا از اونا فقــط
آشغالِ میوه به جا می مونه!

کجاست اون کیوی؟ چی شد نارنگی؟
کجــا رفت اون مـوز؟! خــدا می دونـه!

جعبــه خالـــی ِ شیــرینــی هنــوز
گــــوشه ی طاقچــه پیش گلدونه

عطـــرش پیچیـــده تا آشپــــــزخونه
شیرینیش کجاست؟ خدا می دونه

میــــــرن مهمــونــا از اونــا فقــط
جعبه ی خالی به جــا می مونه!

از بس خــونه رو به هم می ریزن
آدم مثل اسب(!) تو گِل می مونه

یکـی نیست بگـــه خـــــداوکیلی
جای پوست پسته توی قندونه؟!

قنـــد نصفه ی عموجـون هنوز
خیـــس و لهیــده تــه فنجـونه

حالا خداییش قندش مهم نیست
کنــــار اون قنــــد نصف دنــــدونه!

میـــــــرن مهمـونا از اونـــا فقـــط
نصفه ی دندون به جا می مونه!!

پسته ی خنـــدون،بادوم شیرین
فنــــــدق در بــاز،مـــال مهمـونه

«پرسید زیر لب یکی با حسرت»:

که از این آجیــل،به غیـــر از تخمـه،
واسه ما بعدهـا چی چی میمونه؟
 

مهدی استاداحمد