شکوه ای از تو و آن پیر جماران که مپرس

داد و بیداد برآرم که جز این چاره ندارم

گشته ام بی دل و شیدا چه نمایان که مپرس

ماه تابان و دلارا سر و تن را به تو دادم

میثم از کوی علی بر سر دار آمد و گفت

می دهم جان به رهت با لب خندان که مپرس

من همان دم که نگین از تو گرفتم سر ِ دارم

رهرو روح خـدا  رحـم نما،تیـر نگاهت

کرده مجروح چنان قلب هزاران که مپرس

خاک کویت شده تاجی به سرم سید سادات

تاج عشق است و بود فخر من این سان که مپرس

مست آن جلوه نیکوی توام نائب مهدی

دین خود دادم و گشتم پی رندان که مپرس

گرچه شاعر نیم اما غزلم بهر تـو ساقی

فاش گویم که شدم مرغ غـزل خوان که مپرس