با داغ آشـکار،ز بیــداد  بـى ‏شمار
در ذهن باغ،زخم تبـر،مانده یادگار

هر شاخه‏اى جدا شود آنجا زپیکرى
جوش جوانه سر زند از جاى دیگرى

در باغ اگر زخـم تبــر،خــارى اوفتد
زخمى که موریـانه زند،کارى اوفتد

اى نخل سـایه گستر پـر بار انقلاب
اى در هجـوم خصم خـدا یار انقلاب

زخم تبر به جان تو هر چند نارواست
اما هراس ما همه از موریانه‏ هاست


محمدجواد محبت

آسمان فتـح می‌شـود وقتی

شوق پــــرواز در سرت باشد

در مسیر حفاظت از این خاک

مــــــرگ بایـد بـــرادرت باشد!

آنكه  از چشم  تــو  افكند مـرا بی‌ تقصیر/ چشم دارم  به  همین  درد گرفتــار شود

صائب تبریزی

مگو كه  اشک مران در پيم بگـو من مسكين

به غيـر اشک چه دارم كه در پی تــو بـريـزم؟

نا اميد  از  در  رحمت به كجـا بايـد رفت / يـا رب از  هـر چـه خـطا رفت هـزار استغفار

سعدی

♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥

رفیع مشهدی از شاعران کم شناخته سبک هندی در قرن یازدهم هجری است.جاذبه دیار افسانه ها او را که در زمره دیوانیان و منشیان بود،چون بسیاری دیگر از شاعران و سخنوران،به هند کشاند.

رفیع  واپسین سالهای زندگی را در شاه جهان آباد در انـزوای درویشانه سپری کرد.دیوان او گویا هنوز  چون بسیاری آثار این دوره،تصحیح و چاپ نشده است.

♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥

از عــدالت می نویسند،از تخلّف می خـــورند

می نویسم دوستان! معیار خوبی مرده است

دوستان خــوب من تنهــا تأسّف می خــورند!

این که طبع شاعران خشکیده باشد عیب کیست؟

ناقـدان از سفـره ی چـــــــرب تعـارف می خـــورند

عاشقان هم گاه گاهی نـاز عـرفان می کشند

عــارفان هـم دزدکی نـان تصــوّف می خــورند

یوسف من! قحطی عشق است،اینان را بهل!

کلفت دین اند و دنیـــــا،از تکلّف می خـــورند

آخـر این قصّــه را مـن جـــور دیگــــر دیــده ام

گرگ ها را هم بــرادرهای یـوسف می خورند!

گفت خداوند جهان آفرین
بنــده مـن لا ... الکافرین
قوم به حج رفته بالانشین
لکه ننگیـد بـه دامــان دین
پشت به آداب خـــــدا کــرده اید
این چه دکانیست که وا کرده اید
دین که متــــاع سر بـازار نیست
سیم و زر و درهم و دینـار نیست

گفتن ز مـن از تـو کار بستن / بی کار نمی‌تـوان نشستن

الا ای اهـل فـتـنــــه ننـگتــــان باد

که دشمن را نمودید اینچنین شاد

در عاشورا که عالـم در عــــــزا بود

صـدای گـریـــه در  کل  فضـــــا بود

شکستید حـــرمت خـــون خـدا را

زدید آتش بنـــــــای مســجـدی را

کف و سـوت و صــدای هلهلـه باز

نمودیـد کــــــربلای دیگـــــر آغــــاز

 انا لله و انا الیه راجعون

دوست عزیـز و برادر گرامی جناب آقای دکتـر شـجاعی

«و هرازگاه در گذر زمان در گذر بی صدای ثانیه های دنیای فانی،جرس کاروان از رحیل مسافری

خبر میدهد که در سکونی،آغازی بی پایان را می سراید» درگذشت دایی گرامیتان را به شما و

خانواده محترمتان تسلیت عـرض نموده برایشان ازدرگاه خداوند متعال مغفرت،برای شما و سایر

بازماندگان صبر جمیل و اجر جزیل خواهانم.

دوست میدارم که با خویشان خود بیگانه باشم
همـدم عقلـــم چــرا هـم صحبت دیـــوانه باشم
دل به هر کس کی سپارم من در دلها مقیم
تا نتوانم شمع مجلس شد چرا پروانه باشم
آزمودم آشــنایان را فـغــان از آشـنایی
آرزومندم که با هر آشنا بیــگانه باشم
مرغ خوشخوانم وگر در حلقه زاغان نشینم
کی توانـم لحظه ای در نغمه مستانه باشم
مردمی گم شد میـان آشنایان از تـو پـرسم
بـا چنین نامـردمان بیــگانه باشـم یا نبـاشم 

 مهدی سهیلی

واجب الحج شدگانی که از این بوم وبرند
عازم خانه حقند و زحق بی خبرند
واجب الحج شده اند امسال از مال کسان
ناکسان بین که به سوی چه کســی ره سپرند
بالله این قافله سالار ریا کار دنی
ظاهر آراستگانند ولی بدسیرند
کاشکی صاعقه ای آید و سـوزد همه را
تا دگر ره از این خانه به مسجد نبرند
در روایت هست از حضرت صادق پرسید
بو بصیر آنکه به تاریخ بـدو رشک برند
که ایا،زاده پیغمبر حجاج امسال
گویی از وضع صدا بیش تر از پیش ترند
حضرت آنگاه دو انگشت مبارک بگشود
گفت بنگر بشرند اینان یا جانورند
بو بصیر آنگاه با دیده دل کرد نگاه
دید محرم شدگان اکثرشان گاو و خرند

حکیم اصفهانی 

 کـودکی کوزه‌ای شکست و گریست  

 که  مــرا  پــای  خـــانه رفتن نیست  

      چـه  کنــــم،اوســتاد   اگــر  پـرسد       

ای آن که خداوند یکتا به تـو می نازد

تـو یوسف زهرایی مولا به تـو می نازد

تـو جنت الاعلایی جـان بخش مسیحایی

از بس که تـو زیبــایی حـورا به تـو می نازد

از سال 1956 به توصیه یونیسف(صندوق کودکان سازمان ملل متحد)از همه کشورهای

عضو درخواست شد که روزی را به تنــاسب با کشـور خود به روز کودک اختصاص دهند.

پیچیده دوباره عطـر نیلوفری ات

یک باغ پُـر از تــرانه ی مـادری ات

آنقــدر لطیـف مثــل گل هسـتی که

پــروانه نشستـه گوشه ی روسری ات

عمــریست درختــــی ســر راهت هستم

من شاهد بغض و اشک و آهت هستم

هر قدر دلت خواست برویــم بنویس

امـروز دگر تختـه سیاهت هستم

 سلام بر حضرت مولانا  

ز دستم بر نمی‌خیزد که یک دم بی تو بنشینم

                                 بجـز رویت نمی‌خواهم که روی هیچ کس بینم

مـا را به یـک کلاف به یـک نان فـروختند
مـا را فــــروختند و چــه ارزان فـروختند

 اندوه و درد از این که خــدا ناشناس ها 
مـا را چقدر مفت به شیـــطان فروختند

ای یوسف عزیــــــز ! تــو را مصریان مرا
بازاریـان مـؤمن ایـــــــــــــران فــروختند

یک عده خویش را پس پشـت کتاب ها 
یک عده هـم کنـــــــار خیابان فـروختند

بازار مرده است ولی مومنین چه خوب
هم دیـن فـــروختند هم ایمان فروختند

بازاریان چــــــــــــــرب زبـان دغـل به مـا
بوزینـه را به قیمت انســــــان فـروختند

وارونه شـد قــواعد دنیـــــــــا مترسکان
جالیــــز را به مـــــزرعه داران فـروختند!

بی حرمتی به ساحت خـوبان قشنگ نيست 
باور كنيــد پاســـخ آيـيـنــــــه سنــــگ نيست 

سـوگند میخـــــورم به مــــــــرام پـــــــرندگان 
در عرف ما ســـــزای پــريــدن تفنـــگ نيست 

بـا بـــرگ گل نـوشتـه بـه ديــــــــــوار بــاغ مـا 
وقتی بيـــا كه حوصله ی غنچـه تنـگ نيست 

در كارگـاه رنگــــــــــــــــرزانِ ديــــــــــــــار مـا 
رنگـــی بــــرای پـوشش آثــار نـنــــگ نيست 

از بـــــــــــردگی مقــــــــــام بلالی گـرفتـه‌اند 
در مكتبی كه عــزّت انسـان به رنـــگ نيست 

دارد بهـــــــار میگــــــــــذرد با شتــــــاب عمر 
فكـــری كنيـد فـرصت پلكـی درنـــــگ نيست 

وقتــــی كه عـــاشــقانه بنوشــی پيـــــاله را 
فــــرقی ميـان طعم شـراب و شـرنگ نيست 

تنــــها يكـی بـه قلّـــه تـاريـــــــــــخ می رسد 
  هـر مـــــرد پا شكسته كه تيمور لنـگ نيست   

«محمد سلمانی»

ای دوست قبولـم کن و جانـم بستان

                          مستم کن  وز هر دو جهانـم بستان

زنده کدامست بر هوشیار

         آن که بمیرد به سر کوی یار

                      عاشق دیـوانه سرمست را

                                    پند خردمند نیـاید به کار

                                             سر که به کشتن بنهی پیش دوست

                                                                     به که بگشتن بنهی در دیـار

 ای که دلم بـردی و جـان سوختی

                 در سر سـودای تـو شد روزگار

                           شربت زهر ار تـو دهی نیست تلـخ

                                             کـوه احد گر تـو نهی نیست بار

                                                               بندی مهر تـو نیــابد خلاص

                                                                               غـرقه عشـق تـو نبیند کنـار

 درد نهانی دل تنگم بسوخت

                لاجرمم عشق ببـود آشکار

                               در دلـم آرام تصـور مکن

                                              وز مــژه‌ام خـواب تـوقـع مـدار

                                                             گر گله از ماست شکایت بگوی

                                                                              ور گنه از تـوست غـرامت بیــار

بـر سر پا عـذر نباشد قبول

               تا ننشینی ننشیند غبـار

                         دل چه محل دارد و دینــار چیست

                                            مدعیـم گر نکنـم جـان نثــار

                                                      سعدی اگر زخم خوری غم مخور

                                                                             فخــر بـود داغ خداوندگار

مـا کار و دکان و پیشــه را سوخته ایم

 شعــر و غـــزل و دوبیتـــی آموخته ایم

در عشق که او جان و دل و دیده ماست

جان و دل و دیـده هر سه را سوخته ایم

مولانا

آنکس که ترا دید و نخندید چو گل

  از جـان و خرد تهیست مانند دهل  

گبـــــر ابــدی باشد کو شاد نشد

  از دعــوت ذوالجلال و دیــدار رسل  

مولوی

دی،مرغکی بمـــادر خــود گفت،تا بچنـد

مـانیــــم ما همیشـه بتـاریـک خــانـه‌ای

من عمر خویش،چون تو نخواهم تباه کرد

در سعی و رنـــج ســاختـن آشـــیانـه‌ای

❉تقدیر خوبان تنهائی ست ❉

می نگـــرم بـه تنهــــائی خـویش
که جـــز خیــالـم چیـــزی نیست

هـر آنکـه خــوب باشد؛ تنــــهـا شود
چونکه تحمل خوبان کار دشواریست

خواهـم از دجلـه گلویی تـر کنم

شرح بدر و وصف سرلشگر کنم

ای خــدا لطفی من وا مانـده را

عاصـی از کـاروان جـا مانــده را

شعری که «نسیم شمال» برای حادثه 8 شوال گفت

گر بر سر نفس خود امیری مردی

گر بر دگران خـورده مگیری مردی