بغض زمیــن خـورده ام،چگـونه نگریم؟
غنـچــه پــــژمـــرده ام،چگـونه نگریم؟

رودم و با گریه دور می شوم ازخویش
از همـه آزرده ام،چگــــونه نگــــــریم؟

مــــرد مگـر گــریه می کند؟چه بگویم
طفل زمیـن خــورده ام،چگونه نگریم؟

تنـگ پر از اشک و چشم های تماشا
مـاهــــی دلمــــرده ام،چگونه نگریم؟

پرسشـم از راز بـی وفـــایـی او  بـود
حـال کـه پی بــرده ام،چگونه نگریم؟

!؟

ای زنـدگـی بــــــردار دست از امتحـانم
چیـزی نه می دانم نه می خواهم بدانم

دلسنگ یادلتنگ؟چون کـوهی زمین گیر
از آسمان دلخـوش به یک رنگیـن کمانم

کوتاهی عمـر گل از بـالا نشینـی است
اکنــون که می بیننـد خـــوارم،در امـانم

دلبستـه ی افـلاکـم و پابستـه ی خـاک
فــــواره ی بـیــــن زمیـــن  و آســمانـم

آن روز اگر خود  بال خود را می شکستم
اکنــون نمی گفتــم بمانــم  یـا نمـانم؟

قفـل قفس بـاز و قنـــــاری ها هراسـان
دل کنـدن آسـان نیست،آیـا می تـوانم؟

عمـــــر می بــازنـد در انــديشـــه دور  و  دراز ‏

‏ساده لوحانی كه دل در زلف و كاكل بسته اند‏

در جهان غصه ی کوتاهی دیوار مخور

حسـرت کاخ رفیـق و زر  بسیار مخور

گردش چـرخ نگردد به مـراد دل کس

غم بی مهری آن مردم بی عار مخور

نجيب كاشانی:

نورالدين محمد نجيب كاشانی از شاعـران ممتـاز مكتب ادبی كاشان در قـرن يازدهم

و دوازدهـم هجری است كه بسيار مـورد تـوجـه دربار صفـوی بـوده است.وی به هنـد

هم سفر میكند و ممدوح جلال‌الدين اكبر میشود و موفق میشود به حكـومت كشمير

برسد.در ايران هم كه جلال‌الدين اكبـــر هشت سالی پنـــاهنده بود؛نجيـب،مونس و

معاشر او بـود.نجيـب به جــز ديــوان اشـعار،مجموعه ای از خاطــرات و يادداشت‌های

شخصی دارد به نام تاريخ كشيک خانه.

دنيــا به رو ی سينه ی من،دست رد گذاشت!

بر هـر چـه آرزو  به دلــــــم بـود،سد گـذاشت!

فضـا خاموش و درگاه قضـــا دور است

زمیـن کــــــــر،آسـمان کـــــــــور است

عاشقان از گـوَن دشت عطش تاقترند

مـاهیـانی کـه اصیلند در اعـماق ترند

دوره ی آینگی سر شده یا آینه نیست؟

مــــــردم کوچـــه  آیینــه بداخلاق ترند

واعـظا مـوعظه بگـذار که وعّـاظ عزیـز

به تقـلاّی گنـاه از همه مشـتاق ترند

راستی را اگر از نان و خورش نیست خبر

این گـدایان ز چه از پادشهان چـاق ترند؟

پسران و پـدران بیخبر از حـال هم اند

روز محشر پدران از پسران عـاق ترند

بعد از این نام من و گوشه ی گمنامی ها

که غــــریبـان جــهان شهره ی آفاق ترند

 علیرضا قزوه

معجزاتی که از این عشق،تو و من دیدیم

آنچـنـان بـود که حتـی بـه شـنیدن،دیدیم

اَشـک،در دیـــده ی مـا بود ولـی خندیدیم

بـه خــــدا بی نمـکِ فــاطمه می گندیدیم

چقدر خاطـره مـانـده به روی پیـرهنت

فضای دشت شده پر ز بـوی پیـرهنت

نگاهت را مگیــر آقــا خدا را خوش نمی آید

گدایت را مکن رسوا خدا را خوش نمی آید

    خوش است اگر زتو ما را دل غمینی هست

    که  عاقبت  پی  هر  زهــر  انگبینی  هست

                                                         ز زلف و روی تــو تا عشـقم آگهی درداد

                                                         خبر نی‌ام که در آفاق کفر و دینی است

     حدیث  نافه ی  چین  می‌کنند  مردم  شهر

     مگر که جز شکن طره ی تـــو چینی هست

                                                         به دیده تا نکشم خــاک آستان تــو را

                                                         مرا به خون دل آلوده آستینی هست

    آیا  بــریـد  صـبا  چــون  رسـی  بــدان  وادی

    بگوبه صاحب خرمن که خوشه‌چینی هست 

                                                         نیــــــاز می‌کشدم  در گـــذر که  صـنم

                                                         که زیر هر قدمش جان نازنینی هست

        نشستـه‌ام  به ســر راه  ناوک‌ انــدازی

        بدین امید که پیکان دل‌نشینی هست

                                                        کمین گشــاده به صید دلــــم کمان‌ داری

                                                        کزو کشیده کمانی به هر کمینی هست

                             فـروغی از کف من بــــرده  آفتـــابی دل

                             که در مجـاورتش جعد عنبرینی هست

فروغی بسطامی

با داغ آشـکار،ز بیــداد  بـى ‏شمار
در ذهن باغ،زخم تبـر،مانده یادگار

هر شاخه‏اى جدا شود آنجا زپیکرى
جوش جوانه سر زند از جاى دیگرى

در باغ اگر زخـم تبــر،خــارى اوفتد
زخمى که موریـانه زند،کارى اوفتد

اى نخل سـایه گستر پـر بار انقلاب
اى در هجـوم خصم خـدا یار انقلاب

زخم تبر به جان تو هر چند نارواست
اما هراس ما همه از موریانه‏ هاست


محمدجواد محبت

آسمان فتـح می‌شـود وقتی

شوق پــــرواز در سرت باشد

در مسیر حفاظت از این خاک

مــــــرگ بایـد بـــرادرت باشد!

آنكه  از چشم  تــو  افكند مـرا بی‌ تقصیر/ چشم دارم  به  همین  درد گرفتــار شود

صائب تبریزی

مگو كه  اشک مران در پيم بگـو من مسكين

به غيـر اشک چه دارم كه در پی تــو بـريـزم؟

نا اميد  از  در  رحمت به كجـا بايـد رفت / يـا رب از  هـر چـه خـطا رفت هـزار استغفار

سعدی

♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥

رفیع مشهدی از شاعران کم شناخته سبک هندی در قرن یازدهم هجری است.جاذبه دیار افسانه ها او را که در زمره دیوانیان و منشیان بود،چون بسیاری دیگر از شاعران و سخنوران،به هند کشاند.

رفیع  واپسین سالهای زندگی را در شاه جهان آباد در انـزوای درویشانه سپری کرد.دیوان او گویا هنوز  چون بسیاری آثار این دوره،تصحیح و چاپ نشده است.

♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥   ♥♥♥

از عــدالت می نویسند،از تخلّف می خـــورند

می نویسم دوستان! معیار خوبی مرده است

دوستان خــوب من تنهــا تأسّف می خــورند!

این که طبع شاعران خشکیده باشد عیب کیست؟

ناقـدان از سفـره ی چـــــــرب تعـارف می خـــورند

عاشقان هم گاه گاهی نـاز عـرفان می کشند

عــارفان هـم دزدکی نـان تصــوّف می خــورند

یوسف من! قحطی عشق است،اینان را بهل!

کلفت دین اند و دنیـــــا،از تکلّف می خـــورند

آخـر این قصّــه را مـن جـــور دیگــــر دیــده ام

گرگ ها را هم بــرادرهای یـوسف می خورند!

گفت خداوند جهان آفرین
بنــده مـن لا ... الکافرین
قوم به حج رفته بالانشین
لکه ننگیـد بـه دامــان دین
پشت به آداب خـــــدا کــرده اید
این چه دکانیست که وا کرده اید
دین که متــــاع سر بـازار نیست
سیم و زر و درهم و دینـار نیست

گفتن ز مـن از تـو کار بستن / بی کار نمی‌تـوان نشستن

الا ای اهـل فـتـنــــه ننـگتــــان باد

که دشمن را نمودید اینچنین شاد

در عاشورا که عالـم در عــــــزا بود

صـدای گـریـــه در  کل  فضـــــا بود

شکستید حـــرمت خـــون خـدا را

زدید آتش بنـــــــای مســجـدی را

کف و سـوت و صــدای هلهلـه باز

نمودیـد کــــــربلای دیگـــــر آغــــاز

 انا لله و انا الیه راجعون

دوست عزیـز و برادر گرامی جناب آقای دکتـر شـجاعی

«و هرازگاه در گذر زمان در گذر بی صدای ثانیه های دنیای فانی،جرس کاروان از رحیل مسافری

خبر میدهد که در سکونی،آغازی بی پایان را می سراید» درگذشت دایی گرامیتان را به شما و

خانواده محترمتان تسلیت عـرض نموده برایشان ازدرگاه خداوند متعال مغفرت،برای شما و سایر

بازماندگان صبر جمیل و اجر جزیل خواهانم.

دوست میدارم که با خویشان خود بیگانه باشم
همـدم عقلـــم چــرا هـم صحبت دیـــوانه باشم
دل به هر کس کی سپارم من در دلها مقیم
تا نتوانم شمع مجلس شد چرا پروانه باشم
آزمودم آشــنایان را فـغــان از آشـنایی
آرزومندم که با هر آشنا بیــگانه باشم
مرغ خوشخوانم وگر در حلقه زاغان نشینم
کی توانـم لحظه ای در نغمه مستانه باشم
مردمی گم شد میـان آشنایان از تـو پـرسم
بـا چنین نامـردمان بیــگانه باشـم یا نبـاشم 

 مهدی سهیلی

واجب الحج شدگانی که از این بوم وبرند
عازم خانه حقند و زحق بی خبرند
واجب الحج شده اند امسال از مال کسان
ناکسان بین که به سوی چه کســی ره سپرند
بالله این قافله سالار ریا کار دنی
ظاهر آراستگانند ولی بدسیرند
کاشکی صاعقه ای آید و سـوزد همه را
تا دگر ره از این خانه به مسجد نبرند
در روایت هست از حضرت صادق پرسید
بو بصیر آنکه به تاریخ بـدو رشک برند
که ایا،زاده پیغمبر حجاج امسال
گویی از وضع صدا بیش تر از پیش ترند
حضرت آنگاه دو انگشت مبارک بگشود
گفت بنگر بشرند اینان یا جانورند
بو بصیر آنگاه با دیده دل کرد نگاه
دید محرم شدگان اکثرشان گاو و خرند

حکیم اصفهانی 

 کـودکی کوزه‌ای شکست و گریست  

 که  مــرا  پــای  خـــانه رفتن نیست  

      چـه  کنــــم،اوســتاد   اگــر  پـرسد       

ای آن که خداوند یکتا به تـو می نازد

تـو یوسف زهرایی مولا به تـو می نازد

تـو جنت الاعلایی جـان بخش مسیحایی

از بس که تـو زیبــایی حـورا به تـو می نازد

از سال 1956 به توصیه یونیسف(صندوق کودکان سازمان ملل متحد)از همه کشورهای

عضو درخواست شد که روزی را به تنــاسب با کشـور خود به روز کودک اختصاص دهند.

پیچیده دوباره عطـر نیلوفری ات

یک باغ پُـر از تــرانه ی مـادری ات

آنقــدر لطیـف مثــل گل هسـتی که

پــروانه نشستـه گوشه ی روسری ات

عمــریست درختــــی ســر راهت هستم

من شاهد بغض و اشک و آهت هستم

هر قدر دلت خواست برویــم بنویس

امـروز دگر تختـه سیاهت هستم