عباس!

ای صبر و قرار بی قراران

امّید دل امیدواران

دانی که گر از عطش بمیرم

یک قطره ز دیگری نگیرم

ساغر نزنم ز دست هر کس

من دست تو می شناسم و بس

روزی من از خزانه ی توست

دل، سائل آستانه ی توست

امشب ز تو بار عام خواهم

دیدار تو و امام خواهم

کوله بار زخمتان،در روز میلاد ابوالفضل علیه السلام،سرشار از نسیم

شفاعت و عنایت باد.ولادت حضرت ابوالفضل(ع) و روز جانباز مبارکــباد.

من فکر می کنم مزه ی نان عوض شده ست

تنها نه لهجه ی دل من فرق کرده است

حتی صدای گریه ی بارا ن عوض شده ست

ایمان بیاوریم که ایمان عوض شده ست

علی رضا قزوه

31خردادماه سالروز شهادت دکتر مصطفی چمران وزیــردفاع ایران

تویی که دم از قیامت می‌زنی
اگه مــــردی قید دنیـــا رو بـزن

اسم مصطفای چمران که می‌آد
زنگ زورخـــــونه مـولا رو بـزن
وقتی اسمتـو می‌آرم به زبـون
عطر خنده‌ت می‌پیچه تـو باغ گل
مرشــدا به احتــرامت پا می‌شن
رخصت از چشات می‌گیره داش‌آکل

زورخــــونه یک قتلگاهــه،قتلگـاه
کی میگه میدون زوره، زورخونه؟

آقا مـرشد! واسم از علی(ع) بخون!
وقتی نیستی سوت و کوره زورخونه
لـوطـی محلـه دلا تـویی
اسم دیگت پوریای ولی‌یه
پهلوون اونه که توی معرکه
کشته‌مــرده مـــرام علـی‌یه

اســـم چمــــــران که می‌آد پهلـوونا
می‌شکنن،نفساشونو خاک می‌کنن
زیر لب می‌گن به روحش صلـوات
خـــال رو بازوشونـو پاک می‌کنن

علی‌رضا قزوه

عاشقم، در کوی جانان می روم جان در بغل

                      می برم بر دیدنش صد چشم حیران در بغل

سوختیم از حسرتش، چــاک گریبـان باز کن

                            چند خواهی داشتن آیینه پنهان در بغل

من حدیث عاشقــی با کس نمی گویـم ولی

                      چون توان پوشیدن این چاک گریبان در بغل؟

در بهای بوسه ای گر جان و سر خواهد ز من

                      می برم در پیش او هم این و هم آن در بغل

محتسب با می پرستان سخت گیری می کند

                   کاشکی امشب نبود این شیشه پنهان در بغل

حاجتــی گــر اوفتــد پیش کریمی می بــــــرم

                             کو نهد هر مور را ملک سلیمان در بغل

شاید آن شیرین شمایل بوسه ای بخشد به من

                         می برم در پیش او سی جزو قرآن در بغل

"نظمی" این قــول غـــزل با من نه امــــروزی بود

دل چه راهی برگزید امشب که بی ما می رود

                              بر ملاقات کدامین ماه سیمامی رود

گرچه میگوید به خوبان دل نخواهم داد لیک          

                   هر کجا گل چهـره ای میبیند از جا می رود

از طبیبان درد ما درمان نشد ســــاقی بده                

                      شربتی کز فیض او درد از دل مـا می رود

از غم و آوارگی ای دل چه می ترسانی مرا    

                  هرکه عاشق شد به استقبال اینها می رود

آن مه خلوت نشین می خورد و مست آمد برون        

                مرد و زن هر کس ز سوئی بر تماشا می رود

دوستان رفتنــد ازین غمخــانه "نظمی" نیـز هم          

                رخت خـــود بسته است امروز و فردا می رود

طبیب را چه کنم؟ چاره ساز من یار است

                        ولی دریغ گه آن هم به کام اغیار است

به قصد قتلم اگر آمـــدی، تامل چیست؟

                     برای کشتن عاشــــق بهانه بسیار است

لـــب تـــــو چـــاره کـارم نمی کند ورنه

                     ز درد و داغ دلـــم مو به مو خبــر داراست

بتی به عشوه درآمد که بت پرست شدم

              دگر به دست من این سبحه نیست زنار است

به روی من در گلزار را چو گلچین بست

                      نگاه من به گل از رخنه های دیوار است

دلــم به حســـرت روی تـــو زار می نالد

                    چو بلبلی که به دام و قفس گرفتار است

چو ترک عشوه ترکان نمی کنی "نظمی"

سرتا قدمش آنکه بودناز همین است

                        وز دل گرهی آنکه کند باز همین است

با نیم تبسم به دلم تاب و توانبرد

                   لبخند همین عشوه همین ناز همین است

عیسی نفسانند در این شهر ولیکن

                       آن را که رسد دعوی اعجاز همین است

در هر قدمی فتنه گری دیده اماما

                     شوخی که بود خانه برانداز همین است

یک عمر دعا کردم و دشنام شنیدم

                           آئین من و آن بت طناز همین است

خواهم که در این شعله چو پروانهبسوزم

                   مقصود من از این همه پرواز همین است

از دیدن دیوان تو "نظمی" همه گفتند

دل من باز به سودای تو دیوانه شده ست!

                       در غمت بی خبر از خانه و کاشانه شده ست

زاهد از عشق تو بیهوده مرا منع کند

                    جهلش این بس که نصیحت گر دیوانه شده ست

دور گردون سر اسکندر و دارا نشناخت

                       خاک آنهاست که اکنون گل پیمانه شده است

یک دم ای حور پریزاده! ز یادم نروی

                                دلم از یاد جمال تو، پریخانه شده ست

ساقی امروز چه پیمود قدح نوشان را ؟

                           باز میخانه پر از نعره ی مستانه شده ست

گه گه از "نظمی" دلباخته یاد آر! که او

                 بر سر شمع تو عمری است که پروانه شده ست!

غزل 70

من نظر بازم و کی پیش تو حاشا کردم

                 هر کجا شد به  جمال  تو تماشا کردم

عاشق آنست که پروای ملامت نکند

                 بی  خبر  بودم  اگر عیب  زلیخا  کردم

سجده بیت و طوافم هوسی بیش نبود

               سجده آن  بود  که  بر  کعبه دلها کردم

شهر را وسعت این ناله و فریاد نبود

               جا چو مجنون همه در دامن صحرا کردم

دیدم آخر ز لبت کامروا نتوان بود

                        رفتم از کوی تو و ترک تمنا کردم

گفتمش: جز من سرپشته که دیوانه توست

              گفت:صد سلسله را سلسله در پا کردم

گفتم از لعل تو یک بوسه به جان می طلبم

             خنده زد، گفت که : آن نرخ  دو بالا کردم

گفتم از "نظمی" سرگشته چرا بی خبری؟

مرا ساقی چه داد امشب؟ که چون پیمانه خندیدم

                     به صد پیری جوانی کردم و مستانه خندیدم

از آن کارم به رسوائی کشید آخر که در عشقت

                        ز نادانی  به پند عاقل و  فرزانه  خندیدم

که میگوید که دوزخ جای میخواران بود واعظ؟

                من از هر کس شنیدم اینچنین افسانه خندیدم

چه شب بود امشب ؟ از گلبانگ نای و نغمه مطرب

              به وجد آمد دلم جندان که : چون پیمانه خندیدم

نیاز خود به ناز این پریرویان چو سنجیدم

                 به عقل نا تمام خویش ، چون دیوانه خندیدم!

تو را ای خواجه ده روزیاست این منزل،مرنج از من

                   گر از دلبستگیهای تو بر این خانه، خندیدم

                   کسی گر چنگ زد بر دامن بیگانه خندیدم

امروز قلب عالم و آدم حرای توست

من کیم تا که کنم وصف مقامات شما

  گفتـه جبــریـل برایـــم ز کرامات شما

  عقل کلی و همه زیــر لــــوای علمت

همه ی عالمیان محو شما مات شما

این همه عالم عامل که نباشد عددی

 صد رسول آمده بیرون ز خرابات شما

 این دل غرق طرب در شب میلاد شما

 هست مدهوش و خوش از لطف و عنایات شما

 عاشق و واله و شیدای شما گشت دلم

عاقبت در ره عشــق تــو فدا گشت دلم

شب، شب شور و شعف، وقت ظهور کرم است

 دل هر عاشق وارسته دخیل حرم است

ساقیا ساغر ما پر بکن از باده ی عشق

هر چه مستی بکنم، مِی، بزنم، باز کم است

 دفتر عشق دلم باز شده با، یدِ دوست

روی هر صفحه ی دل، عاشق و رقصان قلم است

   امشبی عاشق و شیدای دل دلدارم

امشبی را دل دلدار به دور از الم است

که شب خاتم و حاتم شده سائل به درش

 هر که آمد به در خانه ی عشقت بخرش

شهر یثرب شده پر نور، صفا می آید

که پیمبـــــــر ز بر عرش خدا می آید

نه فقط بهر رسالت شده مولود که او

 بهــــــــر فرماندهی کل قـــوا می آید

مطرب عشق صدا کن که بخواند هر دم

  که به زخـــــــم دل عشـاق دوا می آید

ایستـــــادم بشمارم به شب میـلادت

چقَدَر بر در بیت تـــــــــــــو گدا می آید

 شده عالم همگی مست ز مستی شما

شده عالم همگی هست ز هستی شما

آن شب سکوت خلوت غار حـرا شکست
با آن شکست ،قامت لات و عزا شکست
آمد به گوش ختم رسولان ندا بخــــــوان
مهر سکوت لعل بشــر،زان نـدا شکست
با خواندن نخـــوانـده الفبــا طلسـم جهل
در سرزمین رکن و مقــام عصـا شکست
آدم به باغ خلـد خـــــــدا را سپـاس گفت
تا سدّ ظلم و فقـر به ام القــــرا شکست
نـوح نبى به ساحـل رحمت رسید و خورد
طوفان به پاس حـرمت خیرالورا شکست
بر تخت گل نشست در آتـش خلیـل حـق
تـا ختــــــــــم الانبـیـــــــا گـل لبخـنــــــــد را شـکست
عیسى مسیــح مُهـــــــــر نبـــــــــــوّت به او سپـــرد
زیـــــــــرا که نیسـت دیــــن ورا تا جـــــــزا شـکست
آمد بــــــــرون ز غـــــــار حــــــــــــــرا میـــر کائـنات
آن سان که جـــــــــــــــام خنـــده باد صبـا شکست
در خــــــانــه رفـت و دیـــــد خـدیجـــه که مى دهد
از بـــــــــــوى خویش مشک غـــزال ختـا شکست
بر دور خـــــــــــویش کهنـه گلیمـى گرفت و خفت
آمد نـــــــــــدا که داد به خـــــوابش نـدا شکست
یا ” ایّــها المـــدّثر ” ش آمـــــد به گـــوش و گفت
بایــــد که ســدّ درد ز هــر بـى نـــــــوا شکست
قانــــــــون مـرگ زنـــــــده به گوران به گـورکن
کز مــــرگ دختـــــران نـرسد بـر بقــا شکست
آماده بهــــــر گفتــن تکبیــــــــــــــر کن بــلال
چون مى دهد به معرکه خصـم دغا شکست
اینک به خلـــــق دعــــوت خــود آشـکار کن
هرگز نمى خورد به جهـان دین ما شکست
برخیز و بت شکن که على دستیار توست
کز بت نمى خورد على مرتضى شکست
طعن ابــى لهـــب نکند رنجـــه خاطــرت
کو مى خورد ز آیه ” تبّت یدا ” شکست
” ژولیده ” گفت از اثـــر وحى ذات حق
آن سکوت خلـوت غــار حـرا شکست

« ژولیده نیشابورى »

امشب تمام عاشقان رادست بسـر کن
یک امشبی با من بمان با من سحر کن

بشکن ســـر من کاسه ها و کـوزه ها را
کج کن کلاه ،دستی بزن،مطرب خبر کن

گلهای شمعدانی همه شکل تو هستند
رنگین کمان را بــر سر زلــف تـــو بستند

تـا طاق ابـــــــــروی بـت مـن تا به تا شد
دُردی کشان پیمانه هاشان را شکستند

یک چکه ماه افتـــاده بر یاد تـو و وقت سحر…
این خانه لبریز تو شد شیرین بیان حلوای تر…

تو میر عشقی عاشقـــان بسیار داری
پیغمبـــری با جـــان عاشــق کار داری

امشب تمام عاشقان را دست بسر کن
یک امشبی با من بمان با من سحر کن

(محمد صالح اعلاء)

از حــــرا آیات رحمـان و رحیـم آمد پدید
یا نخستین حرف قــــرآن کریم آمد پدید
صوت اقــرأ بسم ربک مى رسد بـر گوش جان
یا که از کــــــوه حــــــرا خلــق عظیم آمد پدید
بانگ توحید است از هرجا طنین افکن به گوش
فانى اصحـــــاب شیــــطان رجیــــــم آمد پدید
سید امى لقب بر دست قرآن مى رسد
یا به گمراهان صـراط مستقیــم آمد پدید
فاش گویم عقل کل فخر رسل مبعوث شد
آن که مه گردد ز اعجــازش دو نیم آمد پدید
قصه لولاک باشـد شـاهد گفتــار من
یعنى امشب عالم آرا از قدیم آمد پدید
در حرا بر مصطفى امشب شد از حق جلوه گر
آن چه اندر طـــــور سینـــا بر کلیــــم آمــد پدید

نــــور عتــرت آمد از آیینــه ام
کیست در غار حرای سینه ام
رگ رگـم پیغام احمد می دهد
سینه ام بـوی محمد می دهد

  
من سخن گویم ولی من نیستم
این منــــم یـا او ندانــــم کیستم

 
جبرئیل امشب دمد در نای من
قدسیـان خــــوانند با آوای من
ای بتــان کعبـه در هم بشکنید
با من امشب از محمد دم زنیـد

 
از هـوا گلبانگ تهلیل آمده
دیده بگشائید جبریل آمده

مکــه تا کــی مرکـز نا اهلهاست
پایمــــال چکمـه بـوجهل هاست
مکه دریای فـــروغ وحـــــی شد
بت پرستان بت پرستی نهی شد
روز، روز مرگ ظلم و ظالـم است
بانگ نفـرت مرد،اقـرا حاکم است

 
یا محمد منجـی عالـــم توئی
این مبارک نامه را خاتم توئی
انبیا مشعل ز تو افروختند
وز دمت پیغمبری آموختند

غیرت و مردانگی آئین توست
عزت زن در حجاب دین توست

بر همه اعلام کن زن بـرده نیست
بــــرده مــردان تن پـرورده نیست
خــــــاتــــم توحیــد در انگشت تو
حق به پیش روی و حیدر پشت تو

ما تو را زهــرای اطهــر داده ایم
شیر مردی مثل حیــدر داده ایم
ما تــــو را دادیـــم در بیـن همه
یک خدیجه یک علی یک فاطمه

«سید محسن احمد زاده»

مصطفی را وعده کرد الطاف حق
گر بمیـــری تــو نمیــرد این سبق

من کتـاب و معجـزت را حافظم
بیش و کم کن راز قرآن را فضم

هست قرآن مر ترا همچو عصا
کفـــرها را درکشد چـــو اژدها

تــو اگـر در زیـــر خاکـی خفتـــه ای
چون عصایش دان هر آنچه گفته ای

مولوی

مجنون حریف غصه لیلانمی شود

زخم فراق بی تـو مداوا نمی شود

فالی زدم به حضـرت حافظ باز گفت

بخت همیشه بستـه ما وا نمی شود

آب از سرم گذشت دراین موج بیکسی

ســـاحل حــریف طعنــه دریـا نمی شود

دلخــوش به هیئتــم که شنیـدم حضور تـو

جــــز در هـــــــوای روضــه ســقا نمی شود

جـــان دو دست حضـــــرت عباس جـان مشک

آقـــــــا بیـــــــا که بخـت دلـــــــــم پــا نمی شود

جان را مپرس با غم هجران چه می‌کند

با تیغ تیـــــز پیکـر عـــریان چه می‌کند

مستـــانـه غمت مِی جنت نمی‌خورد

 سرگشته تو با سر و سامان چه می‌کند 

بودیـــم خـاک و با نگهت کیمیـا شدیــم

بنگر به ذره، مهر درخشان چه می‌کند 

از ابر لطف توست که سرسبز مانده‌ایم

در این کویــــر تَف‌زده، باران چـه می‌کند 

ما را که دید بر سر کویش به خنده گفت

بیـمار ره نبـرده به درمـان چه می‌کند 

ای صــد بهـــار از تــو شکوفا بیـا بیـا

باد خزان ببین به گلستان چه می‌کند

پرسیده‌ای که دوست ز دشمن چه می‌کشد

هیچ آگهی فراق تـو با جان چه می‌کند 

ای منتظر بیــا و نظر کن که داغ هجـر

 با لاله‌های سوختـه دامان چه می‌کند 

در حسرت تو دربدری شد نصیب خضر

 ورنه به سیــر کوه و بیـابان چه می‌کند 

دست نیاز به‌سوی تـو دارد وگرنه نوح

با زورق شکسته به طوفان چه می‌کند

توفیق نصیبم شده از یار بخوانم 

مدّاحی دلدار کنم از دل و جانم

خواهم ز خدا ای هدف خلقت هستی 

تا روز جزا زیر لوای تو بمانم

 المنةُ لله که من وقف تو هستم 

یعنی که گدای تواَم و شاه جهانم!

 وقتی که زبان مدح و ثنای تو بگوید 

شهد عسلت می چکد از هر دو لبانم

جام دلم از عشق تو گردیده لبالب 

این حالت روحانی من گشته نشانم

جز مِهر تو را در دل خود راه ندادم 

مِهر تو شود روز جزا خطّ امانم

سرشار شدم از کرَم واسعه ی تو 

از فیض تو نشأت ببَرد طرز بیانم

 بر طینت من مُهر غلامی تو پیداست 

تزریق شده مِهر تو در روح و روانم

سوگند به زهرا که تویی دار و ندارم 

گر،اَمر کنی در قدمت جان بسپارم

جبریل فرود آمده از سوی خدایت 

حکمی ز خدای احد آورده برایت

آورده برای تو که سلطان جهانی 

تاجی که مزیّن شده با نور ولایت

 «اقرأ» به تو تلقین بکند یار قدیمی 

آوای علی می رسد از غار حرایت

 فرمود بخوان نام خداوند جلی را 

آن کَس که به هر لحظه کند از تو حمایت

شد واسطه ی فیض خدا حضرت حیدر 

یعنی که به دست علی است امر هدایت

 تو با علی هستی و علی با تو دمادم 

هر جا که تو رفتی،شده او پای به پایت

 تو منبع نوری و علی لمعه ی نورت

یعنی که تویی کعبه و او قبله نمایت

 آویخته بر گردن من رشته ی لطفت

مملو ز کرامات تواَم،زیر لوایت

من جز تو و حیدر به خدا یار ندارم

جز لطف شما هیچ مددکار ندارم

ای دوستی ات تاج سر عالم و آدم 

المنةُ لله که تویی سید خاتم

با خُلق عظیمت همه را شیفته کردی 

اسلام ز اخلاق تو شد قبله ی عالم

 مشی تو به اسلام علی عادتمان داد 

این است صراطی که به قرآن شده اقوَم

 تاریخ علی دوستی از ناحیه ی توست 

تویم ولایت به تو دادند مُسلّم

 واقف به تولای علی چون تو کسی نیست

ای یار قدیمی علی،قائد اعظم!

 با دست که شد تاج رسالت بر سر تو؟ 

این دست خدا بود که گشتی تو معمّم!

 معراج،خدا از چه کسی با تو سخن گفت؟ 

با صوتِ که اسرار خدا بود مفهّم؟

هنگام خداحافظیِ آخر معراج

آیا تو نگفتی به خدا یا علی آن دم؟

بالله که این حمد خداوند ودود است

حیدر به خداوند قسَم،اصل وجود است

 قلبم شده امشب حرم حیدر کرّار 

جانم به فدای قدم حیدر کرّار

 بر طالع من شیعه ی حیدر بنوشتند 

نقش است به قلبم عَلَم حیدر کرّار

زنگار،زدوده ز دلم نور ولایت 

گردیده دلم جام جم حیدر کرّار

 اُفتد به تن دشمن تو لرزه ی سنگین

وقتی شنوَد ذکر و دم حیدر کرّار

در معرکه بر روی زمین ریخته سرها

با چرخش تیغ دو دم حیدر کرّار

 روئیده به جان و دل من گلشن مِهرت

از بارش ابر کرَم حیدر کرّار

با نیمه نگاه تو شدم یار ولایت

صد شکر شدم از خدَم حیدر کرّار

از روز ازل تا به ابد دل به تو بستم 

از پیر غلامان شما بوده و هستم

محمد فردوسی

2006

هر کجا که پا نهی ای جان من                                        

   بردمد لاله و بنفشه و یاسمن

پاره گل برکنی بر وی دمی                                           

  بازگردد یا کبوتر یا زغن

در تغاری دست شویی آن تغار                                  

   ز آب دست تو شود زرین لگن

بر سر گوری بخوانی فاتحه                                         

  بوالفتوحی سر برآرد از کفن

دامنت بر چنگل خاری زند                              

 چنگلش چنگی شود با تن تنن

هر بتی را که شکستی ای خلیل                              

  جان پذیرد عقل یابد زان شکن

تا مه تو تافت بر بداختری                          

  سعد اکبر گشت و وارست از محن

هر دمی از صحن سینه برجهد                           

  همچو آدم زاده ای بی مرد و زن

وآنگه از پهلوی او وز پشت او                                   

  پر شوند آدمچگان اندر زمن

خواستم گفتن بر این پنجاه بیت                           

  لب ببستم تا گشایی تو دهن

2003

همه خوردند و بخفتند و تهی گشت وطن

                          وقت آن شد که درآییم خرامان به چمن

دامن سیب کشانیم سوی شفتالو                       

   ببریم از گل تر چند سخن سوی سمن

نوبهاران چون مسیحی است فسون می خواند

 تا برآیند شهیدان نباتی ز کفن

آن بتان چون جهت شکر دهان بگشادند

      جان به بوسه نرسد مست شد از بوی دهن

تاب رخسار گل و لاله خبر می دهدم   

           که چراغی است نهان گشته در این زیر لگن

برگ می لرزد و بر شاخ دلم می لرزد                          

         لرزه برگ ز باد و دلم از خوب ختن

دست دستان صبا لخلخه را شورانید                    

                تا بیاموخت به طفلان چمن خلق حسن

باد روح قدس افتاد و درختان مریم                         

              دست بازی نگر آن سان که کند شوهر و زن

ابر چون دید که در زیر تتق خوبانند                             

           برفشانید نثار گهر و در عدن

چون گل سرخ گریبان ز طرب بدرانید                        

             وقت آن شد که به یعقوب رسد پیراهن

چون عقیق یمنی لب دلبر خندید                         

                بوی یزدان به محمد رسد از سوی یمن

چند گفتیم پراکنده دل آرام نیافت                     

                   جز بر آن زلف پراکنده آن شاه زمن

2001

دم ده و عشوه ده ای دلبر سیمین بر من 

که دمم بی دم تو چون اجل آمد بر من

دل چو دریا شودم چون گهرت درتابد  

سر به گردون رسدم چونک بخاری سر من

خنک آن دم که بیاری سوی من باده لعل 

بدرخشد ز شرارش رخ همچون زر من

زان خرابم که ز اوقاف خرابات توام 

در خرابی است عمارت شدن مخبر من

شاهد جان چو شهادت ز درون عرضه کند

زود انگشت برآرد خرد کافر من

پیش از آنک به حریفان دهی ای ساقی جمع 

از همه تشنه ترم من بده آن ساغر من

بنده امر توام خاصه در آن امر که تو

گوییم خیز نظر کن به سوی منظر من

هین برافروز دلم را تو به نار موسی 

تا که افروخته ماند ابدا اخگر من

من خمش کردم و در جوی تو افکندم خویش 

که ز جوی تـــو بـود رونق شعر تر من

آواز عاشــــقانـه ما در گلــــــــــو شکست

حق با سکوت بود، صدا در گلـــو شکست

دیگر دلـــــــــــــم هـوای سرودن نمی کند

تنــــــــــها بهـانه دل ما در گلــــو شکست

سربستـــه ماند بغض گره خـورده در دلم

آن گریه های عقده گشا در گلو شکست

ای داد، کسی به داغِ دلِ بـاغ دل نــــــداد

ای وای،های های عــزا در گلـو شکست

آن روزهـای خـوب که دیدیـــم،خــواب بـود

خوابـم پـرید و خـاطره ها در گلو شکست

" بادا " مبـاد گشت و "مبـادا " به باد رفت

" آیا " زیاد رفت و "چرا "در گلـــو شکست

فرصت گذشت و حـــرف دلـم ناتـمام ماند

نفرین و آفـــــرین و دعـا در گلــو شکست

تا آمـــدم که با تــــو خـــــداحـافظی کنـم

بغضم امان نداد و خـدا...در گلـو شکست             

قیصر امین پور
 

صدای آمدنت را به گوش ما برسـان  

زمان غیبـــت خود را به انتها برسـان

نگاه نافـــذ خود را بر این گــدا انــداز

بـرای درد نهفتــه کمی دوا برســـان

اگرچه بهر ظهــورت نکرده ام کــاری

بیــا و بر لب مــا فرصت دعـا برسـان

به صبح جمعـه موعــود زائـــرم فرما

به خاکبوســی روز فـرج مرا برسـان

برای روز ظهـور تـو کعبه پا برجاست

بیــا سـرور دوباره بر آن بنــا برســان

کنــار تربت زهـــرا به وقت نافلـه ات

دعای خویش به یاری این گدابرسان

نوشتـه ام به وصیت اگر میسر شــد

بیـــا و مـرده مــا را به کربــلا برسـان

تعجيل در فرج صلوات

خــوش آن روزى كه مــا را سنگــرى بود
هــواى ما هواى ديگــرى بــود

خوش آن روزى كه دل‏ها يكصدا بود
خوش آن روزى كه جبهه كربــلا بود

خوش آن روزى كه دل مى‏سوخت در تب‏
و چفيه،بوى خون مى‏داد هر شب‏

و چفيه، يادگار جبهه‏ها بود
و چفيه، رازدار جبهه‏ها بود

خوش آن روزى كه با سر مى‏دويديم‏
به خاك پاك جبهه مى‏رسيديم‏

درون جبهه‏ها طوفان به پا بود
خدا در كنج سنگرهاى ما بود

دلى بود و خدايى بود و سنگر
دعا بـــــــود و شقايق‏هاى پرپر

هنوز آرى بسيجى مرد جنگ است‏
و در دست تمام ما تفنگ است‏

برادرهاى ما مردان جنگ‏اند
برادرهاى ما مرد تفنگ‏اند...

هنوز آرى هواى جبهه داريم‏
شقايـــق زادگان داغـــداريم‏

خزان ما، بهار ماست،امــــروز
شهادت،افتخار ماست،امروز..

چشم گردون  در  عزای  موسى جعفر  گریست

دیده ی خورشید بر آن  ماه خوش منظر  گریست

گر   چه   او   پروانه ی   حق    بود    اما     همچو شمع

در   مناجاتش   ز  هجر    دوست    پا تا سر  گریست

ژرف زندان بهر  او  معراج قرب    دوست   بود

عاشق    صادق  ز   هجران     رخ    دلبر   گریست

گه  به  یاد    مادرش زهرا   فغان از   دل كشید

گاه   بر مظلومی شیر خدا   حیدر  گریست

او    كه   خود مظلوم و   در  بند ستمگر بود    اسیر

بر   غریبی   شهید كربلا    یك ‏سر    گریست

دیده ی  عشاق     از    داغ     امام  عاشقان

در   دل صحرای غم   یك آسمان  اختر   گریست

حضرت معصومه  زین    ماتم فغان  از  دل كشید

در    مدینه  از غم مرگ    پدر    دختر   گریست

در  عزای   ناخدای  فلك  تسلیم و رضا

پور   دلبندش رضا    در موج غم  گوهر  گریست

همه از من میترسن ، من از نیسان آبی

عاشق بی انتظار مادر

علم بهتر است یا ثروت؟ ، هیچکدام فقط ذره ای معرفت !

دا کر سی چنت بی.(یعنی مادر پسر برای چی خواستی؟)

به گنده تر و خرتر از خودت احترام بگذار!

.

به مد پوشان بگویید آخرین مد کفن است

ناز نگات قشنگه!

تند رفتن که نشد مردی / عشق است که برگردی

هر کجا محرم شدی - چشم از خیانت باز دار

چه بسـا محــرم با یک نقطــه مجــرم میشود،

مبــر ز موی سفیدم گمان به عمـــر دراز

جوان به حادثه ای زود پیر میشود گاهی

“دست بزن ولی خیانت مکن”

منم یه روز بزرگ میشم.

زندگی بر خلاف آرزوهایم گذشت.

داداش جان به خاطر اشک مادر یواش!

افسوس همه اش افسانه بود!

در این دنیا که مردانش عصا از کور می دزدند ، من بیچاره دنبال مرد می گردم

دنبالم نیا آواره میشی

رفاقت قصه تلخی است که از یادش گریزانم

روی قلبم نوشتم ورود ممنوع ، عشق آمد گفتم بیسوادم!

“تو هم خوبی!

از بس خوردم مرغ و پلو ، آخر شدم مارکوپولو

سر پایینی پرنده ، سر بالایی شرمنده

اسیرتم ولی آزاد !

بخاطر دلم ولم !

قربان وجودت که وجودم ز وجود تو بوجود آمد مادر

دلم دادم بری باهاش حال کنی ،  نه که بری جیگرکی بازکنی !!

تو رو اگه من نشورم کی میشوره (عروسکم )

باغبان در  را مبند من مـرد گلچین نیستم ،

من خودم گل دارم و محتاج یک گل نیستم!

تمام مرده شویان راضیند بر مردن مردم

بنازم مطربان را که خلق را مسرور میخواهند!

ای آسمون کبود ، واسه همه بود واسه ما نبود؟؟؟؟

در قمار زندگی عاقبت ما باختیم  ، بس که تکخال محبت بر زمین انداختیم

گرپادشاه عالمی ، بازهم گدای مادری

ای بلبل اگر نالی من با تو هم آوازم

تو عشق گل داری،من عشق گل اندامی!

هندونه بده قاچ کنیم ، لوپتو بده ماچ کنیم !

دانی که چرا راز نهان با تو نگفتم ، طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

دنیا همه هیچ و زندگانی همه هیچ  ، ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ

به درویشی قناعت کن که سلطانی خطر دارد

عاقبت مغـــرب محــو مشــــــرق میشود

عاقبت غربی ترین دل نیز عاشق میشود

در زمانی که نــــه زود است نــــه دیـــــر

مهــــــربانی حاکـــــم کل مناطق میشود

کاش ز کویت خبری داشتیم   // کاش به پای تو سری داشتیم

  کاش کـه ماننــد خـراباتیـــان //  نالــه صــاحب اثـــــری داشتیم

تا به هـوای تـــو بگیریـــم اوج // کاش که ما بال و پـری داشتیم

کاش به سیمای دل افـروز تو // رخصت عطـف نظــــری داشتیم

روی ترا از چشمــه نـــور آفريـــده اند

لعل تو از شراب طهور آفريده اند

خورشيد هم بروشنی طلعت تو نيست

آيــيــــنه تر از بـــلور آفــريـده اند

پنهان مكن جمال خود از عاشقان خويش

خورشيد را برای ظهور آفريده اند

منعم مكن ز مهر خود ای مه كه ذره را

مفتون مهر و عاشق نور آفريده اند

خيل ملك ز خاك در آستان تو

عيسی وظيفه خوارلب روحبخش تست

كز يك دم تو نفخه صور آفريده اند

از پرتو جمال تو در كوه و بر و بحر

سينای عشق و نخله طور آفريده اند

آلوده ايم و بيم بدل ره نمی دهيم

از بس ترا رحيم و غفور آفريده اند

سرمايه سرور دل ما ز درد تست

درد تـرا بـرای سـرور آفريده اند

عمری اسيـر هجر تو بود و فغان نكرد

بنگر دل مرا چه صبور آفريده اند

از نام دلربـای تو همـت گرفتـه اند

تا برج آخرين شهور آفريده اند

عشـاق را بكوی وصـال تو ره نبـود

اين راه دور را به مرور آفريده اند

(پروانه)را درآتش هجران خود مسوز