ضرب داس باغبان ساقه ی گل را می شکست
بلبل از فـرط غـریبـــی بـه تمـاشـا می نشست

علیرضا انصاری

در مقامی كه عقيق سـرخ از زَر بهتر است
اشكهايم بال مِعراج است از پَـر بهتر است

هـرچـه داریـــم همه از کَـرم فـاطمه است

وصف آن کس که نگنجد به دهان فـاطمه است
مدح آن زن که خـــدا کـرده بیـــان فـاطمه است

اسم زهـرا آبــــروی عــالم است

اسم زهرا چون نگین خاتم است

زلف است به رخسار تـو يا ماه گرفته

يـا اهـرمنی بـر ملكـی راه گرفته

افسوس كه خيـاط ازل پيــرهن عمـر

بر قامت رعنـای تـو كوتـاه گرفته

غنچه با دل گرفتـه گفت:

"زنـدگـی

لب ز خنـده بستن است

گوشه ای درون خود نشستن است"

گل به خنده گفت:

"زندگی شکفتن است

با زبان سـبـز،راز گفتن است"

گفت و گوی غنچه و گل از درون باغچه

باز هم به گوش می رسد

تـو چه فکر می کنی؟

راستی کدام یک درست گفته اند؟

من که فکر می کنم

گل به راز زندگی اشاره کرده است

هرچه باشد او گل است

گل یکی دو پیـرهن بیشـتر ز غنچه پاره کرده است.

 قیصر امین پور

یک وقت ز خـانه ات  جوابـم  نکنـی با  لفـظ بــرو  خـانه خرابم نکنی

می ترسم از آن لحظه که روز عرصات در زمره نوکران حسابم نکنی

با من که به چشم تـو گرفتــارم و محتـاج

حـرفی بـزن ای قلـب مــرا بـرده به تـاراج

آسمانی که فلـک می بخشید احتیــاجی به فـدک داشت؟ نداشت!

چه غريب مانـدی ای دل! نـه غمی,نـه غمگساری

گل در میــان آتش غمهــا نشست و بعد

گلبـرگهای نازکش از هم گسست و بعد

ای چـراغ خــانـه ام سو سو نزن
مـــرغ حقّـم نـالـه ی کـو کـو نزن

حـال که دستت شکسته لا اقل
چنـد روزی خــانـه را جـــارو نـزن

ای جـوان نیمه جـان پیـــرم نکن
زیـــر چـــادر دست بـر پهلــو نزن

چند روزی هم اگر شد دست بر
زخـم های گــوشه ی ابــرو نـزن

یـا دگـر در پیـش پـایـــم پـا نشـو
یـا دگـر پیـش علــی زانــــو نـزن

خواستی برخیــزی از بستر بگو
یـا که بـر دیـــوار خــانـه رو نـــزن

ای همه دار و نــــدار بـــو تـــراب
ای چراغ خانـه ام سو سو نــزن

بلبلی خون دلی خورد و گلی حـاصل کرد

بـاد غیـرت بـه صدش خار پـریشان دل کرد

طوطی ای رابه خیال شکری دلخوش بود

نـاگهش سـیل فنـــا نقش امل باطل کرد

قــره الـعیـن مـن آن میــوه دل یـادش بـاد

که چه آسان بشد و کار مـرا مشکل کرد

ســاروان بــار مـن افتــاد خـــدا را مــددی

که امیــد کــرمـم همـره ایـن مـحمـل کرد

روی خاکـی و نـم چشـم مـرا خـوار مـدار

چــرخ فیــروزه طـربخانه از این کهگل کرد

آه و فـــریـاد که از چشم حسود مه چرخ

در لحـد مــاه کمان ابــروی من منزل کرد

نــزدی شـاه رخ و فـوت شد امکان حافظ

چـه کنــم بــازی ایـّـام مـــرا غــافـل کـرد

هـرگــز گــــــره ام از علمت وا شدنی نیست

غیر از تو کسی در دل من جـا شدنی نیست

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

چه نکوتـر آنکه مرغ‍‍ــی ز قفـس پـریده باشد

پـر و بـال مــا بـریدند و در قفـس گشـودند

چه رها چه بسته مرغی که پـرش بریده باشد

من از آن یکی گـزیـدم کـه بجــز یکـی ندیـدم

که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد

عجب از حبیـبم آید که ملول می نماید

نکند که از رقیبان سـخنی شـنیده باشد

اگر از کسی رسیده است به ما بدی بماند

به کسی مبـاد از مـا کـه بـدی رسـیده باشد.

صادق سرمد

من داغدار ذکرهای آخرینـم من بیقرار خیبـر و فتح المبینم

آغوش من آرامگاه صد شهید استچشمان من زائر به رگهای بریده است

من زائـر مصداق ها سرخ مرگممن داغـدار غنچه های بـرگ،برگـم

پایم درون قتله گاه فکه گیر استقلبـم میـان تنـگه چـزابه اسـیر است

چشمان من مبهوت بستان و جفیر است

من عابد و سنگر برایم همچون دیـر است

ای لاله های سرخ آه ای فاطمیون! آه ای طلائیه،شلمچه،آه مجبون!

 رفتید ای یاران،ولی جامانده ام منای کاروان تنـهای تنها مانده ام من

لبیـک ها لبیـک هـا آخـــر کجـائید؟با حنجر مسکوت من بیعت نمایید

همسنگرم بشکن حدیث غـربت منای شمع،الرحمن بخوان بر تربت من

من آتشی در زیــر خاکسـتـر نهـانمبر چفیه منقوش است خون دوستانم

من ماشه را بـر روی دشمن میچکانممن مـادرش را بر عزایش می نشانم

من جـرعه نـوش ســاغـر روز الستـمآن روز من با فاطمه(س) میثاق بستم

مولای من،مولای من،من با تو هستمتنها گذارم گر تـو را،نامرد و پستم

 

یکی در حسرت بـوسیـدن تـوسـت

ولــی مـن ســـــاده و بــی ادعـایــــم

تمــام هـسـتــی ام خـنـدیـدن تــوسـت

دل هر چه نظر بـه وسعت عالم تافت

جـز نـــور تـو در عـرصه ی آفاق نیافت

هنـگام نهــادن قــدم بـــر ســر خـاک

دیــوار حـــرم به احتــرام تــو شکافت

خوشــم با شمیــم بهـاری که نیست

غباری که هست و سواری که نیست

بـه دنبـــال ایـن ردّ خــــون آمـدم

پی دانـه هـای انـاری که نیست

مگـردیـد بیـهـوده  ای همـرهان

به دنبـال آیینـه داری که نیست

به کـف سنـگــ دارم ولــی می دوم

پی شیشه های قطاری که نیست

تهمتن منــم تیـــــر  گـر میـــزنــم

به چشمان اسفندیاری که نیست

دو فـصـل است تقــویـــم دلتنـگی ام

خزانی که هست و بهاری که نیست

سعید بیابانکی

تــــا بـــر رخ  آیـیـنــه تبسـم کردیم

سر رشـته بخت خویش را گـم کردیم

هـر جــا ســخن از حضــرت آدم آمــد

نفــریـن به هـوای نفس گنـدم کردیم

کبریای تـوبـه را بشکن پشیـمانی بس است
از جـواهـرخـانه خالـی نگهـبــــانی بس است

ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین
آبـــروداری کن ای زاهـد مسـلمانی بس است

خلـق دلسنگ‌اند و من آییـنـه بـا خـود می‌بـرم
بشکنیدم دوسـتان دشـنام  پنـهانی بس است

یوسف از تعبیــر خــواب مصــریان دلســرد شد
هفتصد سال است می‌بارد! فـراوانی بس است

نسل پشت نسل تنــها امتحــان پس می‌دهیم
دیگــــر انسـانی نخـواهد بـود قربانی بس است

بــر ســر خـوان تــــو تنـــها کفـــــر نعمت می‌کنیم
سفره‌ات را جمع کن ای عشق مهمانی بس است! 

فاضل نظری

ای غرق مانده در توهم دنیـــا چه می کنی؟

جـا مـانده از قـــطار دو دنیـــا چه می کنی؟

خنجــــر کشیده ای به قتل برادر چه با غرور

فــردا سر صـراط به وقت تمنا چه می کنی؟

الا،ای رهگــذر ! منگــــر ! چنـیــن بیــگانـه بـــر گــــورم

چه میخواهی؟چه می جویی،در این کاشـانه ی عـورم؟

بزن مطرب که امشب دلبرم مستانه می رقصد

بت افسـونگـرم لـب بــر لـب پيـمانه می رقصد

بده ساقی شـراب آتشين مست و خـمارم کن

که امشب دلبــرم در مجلس بيگانـه می رقصد

بغض زمیــن خـورده ام،چگـونه نگریم؟
غنـچــه پــــژمـــرده ام،چگـونه نگریم؟

رودم و با گریه دور می شوم ازخویش
از همـه آزرده ام،چگــــونه نگــــــریم؟

مــــرد مگـر گــریه می کند؟چه بگویم
طفل زمیـن خــورده ام،چگونه نگریم؟

تنـگ پر از اشک و چشم های تماشا
مـاهــــی دلمــــرده ام،چگونه نگریم؟

پرسشـم از راز بـی وفـــایـی او  بـود
حـال کـه پی بــرده ام،چگونه نگریم؟

!؟

ای زنـدگـی بــــــردار دست از امتحـانم
چیـزی نه می دانم نه می خواهم بدانم

دلسنگ یادلتنگ؟چون کـوهی زمین گیر
از آسمان دلخـوش به یک رنگیـن کمانم

کوتاهی عمـر گل از بـالا نشینـی است
اکنــون که می بیننـد خـــوارم،در امـانم

دلبستـه ی افـلاکـم و پابستـه ی خـاک
فــــواره ی بـیــــن زمیـــن  و آســمانـم

آن روز اگر خود  بال خود را می شکستم
اکنــون نمی گفتــم بمانــم  یـا نمـانم؟

قفـل قفس بـاز و قنـــــاری ها هراسـان
دل کنـدن آسـان نیست،آیـا می تـوانم؟

عمـــــر می بــازنـد در انــديشـــه دور  و  دراز ‏

‏ساده لوحانی كه دل در زلف و كاكل بسته اند‏

در جهان غصه ی کوتاهی دیوار مخور

حسـرت کاخ رفیـق و زر  بسیار مخور

گردش چـرخ نگردد به مـراد دل کس

غم بی مهری آن مردم بی عار مخور

نجيب كاشانی:

نورالدين محمد نجيب كاشانی از شاعـران ممتـاز مكتب ادبی كاشان در قـرن يازدهم

و دوازدهـم هجری است كه بسيار مـورد تـوجـه دربار صفـوی بـوده است.وی به هنـد

هم سفر میكند و ممدوح جلال‌الدين اكبر میشود و موفق میشود به حكـومت كشمير

برسد.در ايران هم كه جلال‌الدين اكبـــر هشت سالی پنـــاهنده بود؛نجيـب،مونس و

معاشر او بـود.نجيـب به جــز ديــوان اشـعار،مجموعه ای از خاطــرات و يادداشت‌های

شخصی دارد به نام تاريخ كشيک خانه.

دنيــا به رو ی سينه ی من،دست رد گذاشت!

بر هـر چـه آرزو  به دلــــــم بـود،سد گـذاشت!

فضـا خاموش و درگاه قضـــا دور است

زمیـن کــــــــر،آسـمان کـــــــــور است

عاشقان از گـوَن دشت عطش تاقترند

مـاهیـانی کـه اصیلند در اعـماق ترند

دوره ی آینگی سر شده یا آینه نیست؟

مــــــردم کوچـــه  آیینــه بداخلاق ترند

واعـظا مـوعظه بگـذار که وعّـاظ عزیـز

به تقـلاّی گنـاه از همه مشـتاق ترند

راستی را اگر از نان و خورش نیست خبر

این گـدایان ز چه از پادشهان چـاق ترند؟

پسران و پـدران بیخبر از حـال هم اند

روز محشر پدران از پسران عـاق ترند

بعد از این نام من و گوشه ی گمنامی ها

که غــــریبـان جــهان شهره ی آفاق ترند

 علیرضا قزوه

معجزاتی که از این عشق،تو و من دیدیم

آنچـنـان بـود که حتـی بـه شـنیدن،دیدیم

اَشـک،در دیـــده ی مـا بود ولـی خندیدیم

بـه خــــدا بی نمـکِ فــاطمه می گندیدیم